Ayşe Derin geldi - Doğum Hikayem

Önceden uyarı, biraz uzun bir yazı olacak :)

Uzun zamandır blog takip ederim/yazarım. Anne olanlar hep vakit yok derlerdi. İnanırdım ama biraz da abartı bulurdum. Hepsinden özür diliyorum :) Zerre abartmamışlar. Zaman nasıl geçiyor anlamıyorum. Ne zaman gündüz oldu, ne zaman gece.. 

Niyetim deneyimlediklerimi buraya yazmak. İnşallah başarabilirim.

Doğum hikayemi anlatmak istiyorum öncelikle.

Havaların çok sıcak olmasıyla yasal olarak hakettiğim tarihte doğum iznimi kullanmaya başladım. Belki kolay gidip geliyordum, çok yoğun bir tempoda çalışmıyordum ama yine de yoruluyor insan.

İlk aylardaki bulantım hariç kolay bir hamilelik geçirdim, çok şükür. Son aylarda sıcaklar hariç hiç sıkıntım olmadı. Onda da çözümü klima almakta bulduk.

Doktorumun beklediği ve ultrasonun söylediği tarih 25 Ağustos idi. Ama benim tembel kızım beklenen tarih olmasına rağmen gelmedi. Sürekli pozitif doğum hikayeleri okudum, 42. haftada doğum yapanları okudum, kızımla o tarihe kadar hiç konuşmamama rağmen, hadi biz hazırız dedim hep..

Üstelik kendimi o kadar iyi hissediyorum ki, ne heyecan, ne ağırlaşma.. Sokaklardayım, anneme gidip geliyorum, hatta anneannem yollarda doğuracağım diye endişelendi :)

Nst çektiriyorum, doktorum bakıyor, bence gelmeye niyeti yok diyor. E ben de normal doğum istiyorum. Bekleyeceğim diyorum, o ne zaman gelmek isterse o zaman gelsin, ben çekip almayacağım onu oradan. Sadece kakasını yapmasından korkuyorum diyorum canım doktorum İlknur hanıma. 42. haftadan korkuyorum. O da bana istersen 41. haftayı tamamlasın, 42. hafta olduğu gün suni sancı vererek doğumu başlatalım diyor. Ama bu yöntemle doğumun normal gerçekleşeceği garanti değil diye ekliyor. Epidural konusunda hemfikiriz, istiyorum. Tüm kararları bana bırakıyor doktorum ve ben ne istersem onu destekleyerek yapacağını söylüyor. Ama her şeyin artısını eksisini baştan söylüyor.

Engin tüm kararlarıma saygı duyuyor. Sen nasıl istersen diyor. Sadece kendini ve bebeği tehlikeye atacak bir seçim yapma diyor. Bir de lütfen Cuma akşam trafiğinde doğurma, köprü geçeceğiz diyor :)

O kadar çok okudum ki, her şeyi biliyorum daha yaşamadan. 

Günlerden 29 Ağustos Cuma. 40+3 haftadayım. Yani 40. haftam bitti. 41. haftanın 3. günündeyim. Pinterestte ev dekorasyonu ile ilgili şeylere bakıyorum. Bir tane diy projesi çok hoşuma gidiyor. Kırtasiye malzemesine ihtiyacım var, Beşiktaş'a Kabalcı'ya gitmeye karar veriyorum. Eve yürüyerek 10 dakika, hadi hamileliğim nedeniyle 15 dakika olsun. Giyiniyorum. Hatta aynada bu fotoğrafı çekip instagram'da paylaşıyorum. 

Son zamanda çok sık tuvaletim geldiği için, ay çıkmadan tuvalete gireyim diyorum. O da ne ? Çok az kanamam var halk arasındaki adıyla Nişan gelmiş. Hiç heyecanlanmıyorum. 1 yaşında bebeği olan ve hamileliğimde bana çok tasiyelerde bulunan kuzenim Burcu'yu arıyorum. Sakin ol doğum başladı diyor. Hemen doktorunu ara. Ben Engin'i arıyorum. O da hemen İlknur hanımı ara ve bugün Cuma ve saat 15:00 tebrikler diyor :) 

Doktorumu arıyorum. Bir kaç soru soruyor ve evet doğum başlıyor diyor. Biraz daha dur, miktar artarsa haberleşelim diyor. Sonra Pınar'ı arıyorum. Benden çok heyecanlanıyor.

Ben ne yapıyorum ? Odaya gidip bir güzel uyuyorum tam 2 saat. Engin'e de gelmene gerek yok, uyucam diyorum.

Annemlere falan hiç haber vermiyorum. Engin arıyor ne durumdasın 5 dkya evdeyim diye ona uyanıyorum. Kanama artmış ama korkulacak kadar değil. Sancım hiç ama hiç yok. Çok az kasılma var. Doktorum hadi hastaneye, orada buluşalım, nst çektirelim diyor. Hemen duşa giriyorum, Esma'dan aklıma geliyor, boy abdestsiz gitmem diyorum.

Ve biz yola çıkıyoruz. Beşiktaş-Kozyatağı Central güzergahımız. Saat 19:00 İstanbul'da yaşayanlar trafiği tahmin edebiliyorlardır. Engin benden daha gergin. Ben arada kasılma hissediyorum, telefonum susmak bilmiyor, herkese aynı şeyi yazmak/anlatmak beni yoruyor. Arada kasılma hissediyorum, sancı değil ama, arabanın saatinden dakika tutmaya çalışıyorum, Engin elimle saydığımı görünce senin sancın var söylemiyorsun diyor ve dalıyor emniyet şeritine. Korna, sellektör gidiyoruz. Ben heyecanlanıyorum, gitme böyle daha kötü oluyorum diyorum, yollarda mı doğuracaksın diyor. 

Neyse hastaneye 1 saatte varıyoruz, doktorum benden önce gitmiş, hemşirelerin haberi var, hemen odaya alıp nst bağlıyorlar. Ben bu cihazı okumayı öğrendim, nerede ne olması gerekiyor biliyorum her hamile gibi. Bu arada odaya alınırken ama ben suit oda istiyordum diyorum, ne şımarıklık. Şimdi olsa yapmam. 

Yatıyorum. Sancım yok :) Serum takıyorlar. Saat 21:45 oluyor. Annemlere de haber verdik. Pınar zaten biliyordu, söylüyor ve geliyorlar. Bu arada ameliyathaneye iniyorum epidural takılıyor. Çok basit ve korkulmayacak bir işlem. Canım doktorum burada yanımda ve elimi tutuyor. Tüm sırtıma bant yapıştırıyorlar, buna şaşırdım biraz :) ilk dozu alıyorum. Evet biraz hissizlik, ama hareket ediyorum ve teması hissediyorum şimdilik. Odaya geri çıkıyorum. 

Bu arada suni sancı veriyorlar. Çünkü 120 birimlerde olması gereken sancım 10-20'lerde geziyor, arada en çok 40'ı görüyorum. Doktorum diyor ki yarım saat içinde 100-120 olacak diyor. Saat 22:45 falan, açılma 3 cm. Doktorum bu gece buradayız diyor. Bekliyoruz, Engin yanımda, ben Yasin okumak istiyorum diyorum, kitabı çantama koymuştum. Hemşireler o kadar çok girip çıkıyor ki içimden bildiğim duaları okuyorum sadece. Canım kocam o okuyor beni sürekli, Allah razı olsun.

Suni sancı verildikten sonra doktorum geliyor. Ben hala yatıyorum. Diyorum ki ona ben yatmak istemiyorum, sancıyı böyle çekmeyeyim. Sen nasıl istersen diyor. Bekliyor, bakıyor sancım yok. Biraz ıkınmamı istiyor. Odada doktorum ve hemşire var sadece. Bildiğin normal odadayız, doğum odasında falan değil. Sancıda hiç oynama yok. Açıklık 6 cm. Diyor ki İlknur hanım; Sedacım bebek yukarıda, aşağıya inmiyor. Şimdi ben keseyi patlatacağım, sen de ıkınacaksın ve bebeği aşağıya indirmeye çalışacağız. Tamam diyorum, Engin odanın kapısında, Pınar'a yazıyorum neredesiniz diye. Zamanında haber vermezsen böyle tutuşursun işte. 5 dkya oradayız diyor. Hissizim. Yani ıkındıkça bi suyun aktığını anlayabiliyorum ama hiçbişey hissetmiyorum. Hemşire çok yardımcı oluyor ben ıkınırken. Ama ben hala yok artık odada doğurmam herhalde diyorum. Doktorum nst cihazını kapattırıyor. Hemşire 2 kez hocam aşağıyı hazırlatayım mı diyor. Yok gerek yok, Seda doğal doğum yapacak diyor. Sanırım 5-6 defa ıkındım. O sırada kapı açıldı, annem, Pınar, kuzenim Burcu. 1 dakika girmeyin dedim. 

Sonra doktorum Sedacım dedi. Ağır çekim gibi izliyorum. Açıklık 6 cm süper, ancak sancın çok az, bebek aşağı inmiyor, senin ıkınmaların onu itecek güçte değil. Ve maalesef kakasını yapmış. Bunu duyduğum an dondum. Eğer kakasını yapmasaydı vaktimiz olurdu, uğraşırdık, o aşağıya inerdi. Bence ikinizi de riske atmayalım, bebeğin kalp atışları yavaşladı dedi. Nst'yi de bu yüzden kapattırmış, ben korkmayayım diye. Kakayı gören hemşirenin de aşağıyı hazırlatayım demesi bundanmış. Gözlerim doldu, peki Engin'e söyleyelim dedim. Kapıya gidip Engin'i çağırdı, bizimkiler durur mu daldı hepsi içeriye :) Anlamışlar bir şey olduğunu, o an gözüm mahremiyet falan görmedi valla. Zaten ağlamaya başlamıştım. Doktorum durumu açıklayınca Engin tamam hemen sezeryana alın dedi. Ben ağlıyorum diye İlknur hanım detaylıca sakıncaları, kuvözü, yoğun bakımı anlatmaya başlayınca annem sözünü kesti. Siz bakmayın Seda'ya, ağlamasına, alın hemen dedi. Apar topar aşağıya indirildim. Kağıtları falan asansöde imzaladım. Epidural zaten takılı olduğu için uyanık olurum sandım. Ameliyat ekibi nasıl hızlı hareket ediyorlar, vaktimiz yok diyorlar, ben kuzenim de yanımda olsun derken genel anestezi olacağımı öğreniyorum. İlknur hanııımm diye çığırıyorum. Hiç bunu düşünmemiştim, o kadar şartlandırmışım ki kendimi doğal doğuma. Anestezi uzmanı buz gibi elini bacağıma koyuyor, hissettiğimi söyleyince bu haldeyken olmaz diyor ve başka doz için vaktimiz yok. Peki diyorum İlknur hanıma ağlayarak, kızım önce Allah'a sonra size emanet. Sonrası yok bende :)

29 Ağustos Cuma gecesi saat 23:49'da Ayşe Derin doğdu. 

Benim doğum günüme 9 dakika kala.

Gözümü açtım, ayılma bölümündeyim, iyi mi dedim, iyi dedi o çabuk çabuk ameliyata alan çocuk. Ne zaman odaya geldim hatırlamıyorum, sürekli iyi mi diyormuşum :) Bir tek Engin iyi ulan iyi, 4 kilo doğdu, iyi olmasın mı dedi onu hatırlıyorum :) sonra sormayı bıraktım. Kim ne zaman üstümü değiştirdi, nasıl emzirdim hiç hatırlamıyorum.

İlknur Aköz, canım doktorum sayesinde ikimiz de sağlıkla kurtulduk. Yerinde ve zamanında müdahale ile ne yoğun bakımla uğraştık ne bir şey. Ben gözümü açıp ona iyiyim diyene kadar başımdan ayrılmadı.Gönülden tavsiye ederim.

Çok uzun bir yazı olacak demiştim, merak edip okuduysanız tebrikler :)

Emzirme ve süt gelmesi deneyimimi de yazacağım.

Şimdilik bu kadar :)