yazamadım...

hiç cesaret edemedim

tam da işten yeni ayrılmışken aldım haberini
konduramadım, inanamadım, benim tanıdığım o hayat dolu arkadaşım, o güzel mavi gözlü arkadaşım, Serdar canına kıymış olamaz dedim, hem de bu kadar acı bir biçimde, ne demek içeceğine siyanür karıştırıp içmek dedim, ürperdim, yanlış haber dedim, isim benzerliği dedim, ta ki kilisede tabutun başında fotoğrafını görene kadar...
herkesi aradım o değil di mi dedim, tıkandı kaldı insanlar, ne evet dedi ne hayır
hayatımda ilk defa bir kilisede süryani cenazesinde bulundum, herkes çok üzgün, ailesi perişan, kaza olsa, hasta olsa belki de... böylesine bir veda yakışmadı be serdar, hani ben çok pozitiftim, hani hep gözlerimin içi gülüyordu, hani aferin kız banaydı, hani ben mutluluk bulaştırıyordum, ah serdar, o kadar çok şey geldi ki aklıma birden, bi keresinde o kadar yoğun işin ortasında gelip bi tane kolyenin dıdısının dıdısını yaptırmaya çalışıyordum, özel sipariş lütfen müşteri bekliyor bıdı bıdı yaparken ben, tepkimi de merak ederek ooffff demişti gözümün içine bakarak, çekinerek.. daha da yeni samimi oluyoruz, bende işi şımarıklığa vurmuş yaa tamam yap kolyeyi müşteriye teslim edeyim ne istersen alıcam demiştim, dondurma demişti almayacağımı düşünerek, almıştım oysa ki, kocaman kutuda dondurma ekipçe yerler diye, plastik bardak ve kaşık eklemeyi unutmamıştım, bu kadar tastamam getirmeme şaşırmıştı çok, teşekkür, afiyet olsun derken arkamdan çıktı atölyeden, biliyor musun bugün benim doğum günüm daha kimse hatırlamadı bu dondurmayı da pasta niyetine yiyeceğim demişti, sevinsem mi üzülsem mi bilememiştim...

inşallah orada rahat olursun....