bir emzirmeyi bırakma hikayesi -1

Bence çok uzun olacak, o yüzden 1-2 parça şeklinde yazacağım:)

Baştan anlaşalım mı ?
Çok emziren anne çok iyi anne olmadığı gibi az emziren ya da emzirmeyen anne de kötü anne değildir.

Bu bir tercihtir, bazı bebek istemez bazı da anne. Kimse karışamaz, eleştiremez.

Bu bir aman da şöyle emzirdim aman da böyle emzirdim diye kendini övme yazısı değildir. 

Tamamen deneyimimi paylaşma yazısıdır. Emmeyi çok seven Derin'in, bırakma macerasıdır.

Derin 29 Ağustos 2014'te doğdu. 23:45'de. Kucağıma verdikleri andan itibaren 5 Ocak 2017 saat 17:00'ye kadar emzirdim. Tam 29 ay. Bazılarına göre uzun, bana göre Derin böyle istedi süresidir.

Derin hiç mama yemedi (marifet diye yazmıyorum) Besin alerjisi çıktı, gece yatarken destek diye verdiğimiz mama ağzını burnunu kıpkırmızı yaptı. Arkadaşımın kızından biliyordum, inek sütü alerjisi. Doktoruna sorduk, götürdük evet alerji dedi. Kaldık sadece anne sütüne. Birkaç ay sonra ek gıdaya geçecektik zaten, sorun etmedik, kilosu, boyu, gelişimi normaldi, sütüm yetiyordu yani. Bu arada Derin sağdığım ve dondurucuya attığım sonradan çözülmüş sütümü içmedi. A elbette keçi sütlü mama vardı, golden goat. Tadını, kokusunu anlatamam, çok haklıydı çocuk onun içememekte. 

Ek gıdaya geçtik, 6 ayı bitmek üzereydi. O kadar sancılıydı ki, hiçbir şey yemedi. Ne meyve, ne sebze.. 1 çay kaşığı yeter dediler, yarım çay kaşığı bile yemedi. Ağzını kapatarak ağlıyordu ki birşey tıkmayayım. O ağladı ben ağladım, pes ettim, yemezsen yeme diye, cok cok emdi hep.. Sonra yavaş yavaş yemeye başladı. Hatta 8 aylıkken kemiğinden tutup pirzola, bamya yemeği ve ıspanaklı omlet yiyen bir bebekti. Evet tabak tabak yemedi ama az da olsa yiyordu. Sonra yememeye başladı. Neredeyse 1 yıldır derin makarna, pilav, patates kızartması ve meme ile beslenen bir bebek. 

İşte tam da burada eleştiriler başladı. Profesörlere taş çıkartan park teyzeleri, akrabalarım, inanılır gibi değil ama annem ve kızkardeşim 1 yaşından sonra bir yararı yok, kes şu emzirmeyi diye mahalle baskısı yapmaya başladılar.

Elbette dinlemedim, Derin emmeyi seviyordu ve bırakmaya hiç niyeti yoktu. Ben daha o karnımdayken karar vermiştim, istemediği hiçbir şeyi yapmayacağım. Sezeryanla doğum yapmama rağmen doğumu Derin başlattı. 

Öyle böyle 1 seneyi daha geçirdim, Derin geldi 2 yaşına :) 

Çook sevdiğimiz doktoru Zekai bey, evet anne sütü hala yararlı ama Derin'in hiç yemek yememesi sizi rahatsız ediyor, mutsuz ediyor. Bir de artık yemek yese iyi olur dedi. Yani bırakın emzirmeyi dedi :)

Doktordan çıktık annemde bir bayram havası :))) Allahım taktı kadın, illa tabaktan yemek yiyecek çocuk.

Engin'le konuştum. Nasıl istiyorsan öyle yap ama Derin'i üzmeden yap dedi. Çok yardımcı oldun kocacım. 

Emzirme benim için çok ulvi duygular içeren bir durum olmadı. Yani hani anlatırlar ya ilk emme müthişti, aman şöyle şahaneydi falan. Ben hissetmedim hiç, zaten narkoz etkisiyle ilk emzirmeyi hatırlamıyorum bile. Sadece onu beslemek çok güzel bir duyguydu. İnanılmaz bir sakinleştiriciydi. Korktu mu üzüldü mü memeyle hepsi geçiyordu. Böyle bir liman olmak elbette çok güzeldi.

Derin artık anlayacak yaştaydı. İletişimimiz süperdi. Anlatmayı denedim. Hatta Adem Güneş'in tavsiyesiyle azaltmayı. Bu arada çalışmıyorum, evdeyim. Yani derin gün içinde ne zaman isterse, aklına geldikçe emiyordu. Di'li geçmiş zamanla anlatmak ne enteresanmış :)

Anlattım. Sen artık büyüdün, baksana dişlerin var, oo çok güçlüsün, yemek yiyebilirsin, emmeye gerek yok dedim. Ben böyle dedikçe daha sıkı sarıldı memeye, daha çok emdi. Hep anlattım, anladığına da eminim. 1 tabak makarna yedi, alkış kıyamet (evet yanlış ama napabilirim) pazularını tuttuk oo çok güçlenmiş, karnına dokunduk oo karnın doymuş. Bizde işe yaradı, yemesi arttı. Ama çeşit artmadı. Hala makarna, pilav, kuru ekmek..

Bir gün hani böyle kafanda tııınn diye bir şey atar ya, delirirsin, dedim ki 31 aralık son Derin. O güne kadar istediğin kadar emebilirsin, sonrasında travma falan dinlemicem. Annem ve kızkardeşim de yanımdaydı. Tamam biz destekliyoruz bu kararını dediler. işin açıkçası dünden hazırlar :))

Travma olmasın. Hep bunu düşündüm, okudum, araştırdım, bir sürü bırakma hikayesi okudum. Ağlamasın istedim. Üzülmesin. 29 aydır çok sevdiği bir şeyden üzülerek kopmasın. Neler neler duydum. Tekrar edeyim, yapanları eleştirmiyorum, mecbur kalmıştır yapmıştır, iğrendiren, ağlatan, acı yediren kimseye bir şey dediğim yok. Her anne çocuğu için en iyisini yapar. Bencillik diye bir duygunun işlemedi tek şey evlatmış. Uykuyu çok seven ben, 8 saat uyku yetmeyen ben, eski yazılarımda görürsünüz, uykuu diye ölen ben, Derin doğduğundan beri deliksiz uyku uyumadım. Şikayetçi miyim ? Aslaaa.. Ne için uyandım? bebeğimi beslemek için.. seve seve uyandım, hiiç 1 gün bile şikayet etmedim. 


Devamı sonraki yazıda :)